Maniak podsumowuje tydzień #33

FIL­MY

Osca­ry roz­da­ne po raz osiem­dzie­sią­ty szó­sty

Wrę­czo­no Osca­ry 2014. Oto li­sta zwy­cięz­ców:

• Naj­lep­szy ak­tor dru­go­pla­no­wy: Ja­red Leto jako Ray­on w fil­mie „Wi­taj w klu­bie”
• Naj­lep­sze ko­stiu­my: „Wiel­ki Gats­by” – Ca­the­ri­ne Mar­tin
• Naj­lep­sza cha­rak­te­ry­za­cja: „Wi­taj w klu­bie” – Ad­ru­itha Lee i Ro­bin Ma­thews
• Naj­lep­sza krót­ko­me­tra­żo­wa ani­ma­cja: „Pan Hu­blot”
• Naj­lep­sza peł­no­me­tra­żo­wa ani­ma­cja: „Kra­ina Lodu”
• Naj­lep­sze efek­ty spe­cjal­ne: „Gra­wi­ta­cja” – Tim Web­ber, Chris Law­ren­ce, Dave Shirk i Neil Cor­bo­uld
• Naj­lep­szy krót­ko­me­tra­żo­wy film ak­tor­ski: „He­lium”
• Naj­lep­szy do­ku­ment krót­ko­me­tra­żo­wy: „The Lady in Num­ber 6: Mu­sic Sa­ved My Life”
• Naj­lep­szy do­ku­ment peł­no­me­tra­żo­wy: „20 Feet from Star­dom”
• Naj­lep­szy film nie­an­glo­ję­zycz­ny: „Wiel­kie pięk­no” (W­ło­chy) w ję­zy­ku wło­skim
• Naj­lep­szy dźwięk: „Gra­wi­ta­cja” – Skip Lie­vsay, Niv Adi­ri, Chri­sto­pher Ben­ste­ad i Chris Mun­ro
• Naj­lep­szy mon­taż dźwię­ku: „Gra­wi­ta­cja” – Glenn Fre­eman­tle
• Naj­lep­sza ak­tor­ka dru­go­pla­no­wa: Lu­pi­ta Ny­on­g’o jako Pat­sey w fil­mie „Znie­wo­lo­ny. 12 Years a Sla­ve”
• Naj­lep­sze zdję­cia: „Gra­wi­ta­cja” – Em­ma­nu­el Lu­bez­ki
• Naj­lep­szy mon­taż: „Gra­wi­ta­cja” – Al­fon­so Cu­arón i Mark San­ger
• Naj­lep­sza sce­no­gra­fia: „Wiel­ki Gats­by” – Ca­the­ri­ne Mar­tin, Be­ver­ley Dunn
• Naj­lep­sza ścież­ka dźwię­ko­wa: „Gra­wi­ta­cja” – Ste­ven Pri­ce
• Naj­lep­sza pio­sen­ka: „Let It Go” z fil­mu „Kra­ina lodu” – Kri­sten An­der­so­n-Lo­pez i Ro­bert Lo­pez
• Naj­lep­szy sce­na­riusz ad­ap­to­wa­ny: „Znie­wo­lo­ny. 12  Years a Sla­ve”
• Naj­lep­szy sce­na­riusz ory­gi­nal­ny: „O­na” – Spi­ke Jon­ze
• Naj­lep­szy re­ży­ser: Al­fon­so Cu­arón – „Gra­wi­ta­cja”
• Naj­lep­sza ak­tor­ka: Cate Blan­chett jako Je­anet­te „Jas­mine” Fran­cis w fil­mie „Blue Jas­mine”
• Naj­lep­szy ak­tor: Mat­thew McCo­nau­ghey jako Ron Wo­odro­of w fil­mie „Wi­taj w klu­bie”
• Naj­lep­szy film: „Znie­wo­lo­ny. 12 Years a Sla­ve”

I kil­ka słów ko­men­ta­rza. Na po­czą­tek o pro­wa­dze­niu. El­len De­Ge­ne­res uda­ło się stwo­rzyć at­mos­fe­rę nie­sa­mo­wi­tą. Co rusz rzu­ca­ła świet­ny­mi żar­ta­mi, na­zna­czo­ny­mi ty­po­wym dla niej po­czu­ciem hu­mo­ru. By­wa­ła zło­śli­wa, ale ni­gdy nie prze­kro­czy­ła gra­ni­cy. Po­ka­za­ła praw­dzi­wą kla­sę, a jej prze­bra­nia (w tym jed­no na­wią­zu­ją­ce do Glin­dy z „Czar­nok­sięż­ni­ka z Kra­iny Oz”), strze­la­ne z rę­ki zdję­cia (to  bije re­kor­dy twitt­te­ra) czy za­ma­wia­nie piz­zy do­star­czy­ły spo­ro fraj­dy. Daw­no nie by­ło tak do­brej gali.
Zna­la­zło się oczy­wi­ście miej­sce na wspo­mi­na­nie. Po­nie­waż w tym roku przy­pa­da sie­dem­dzie­się­cio­pię­cio­le­cie fil­mu na pod­sta­wie „Czar­nok­sięż­ni­ka z Kra­iny Oz”, uczczo­no to pio­sen­ką „So­me­whe­re Over The Ra­in­bow” w wy­jąt­ko­wym wy­ko­na­niu Pink. Seg­ment „In Me­mo­riam”, w któ­rym wspo­mi­na­ni są zmar­li twór­cy, za­po­wie­dzia­ła Glenn Close (z wiel­ką kla­są), a pio­sen­kę pod­su­mo­wu­ją­cą ("Wind Be­neath My Wings” z fil­mu „Bea­ches”) za­śpie­wa­ła Bet­te Mi­dler (rów­nież z wiel­ką kla­są). Zna­la­zło się też miej­sce dla kil­ku wspa­nia­le zre­ali­zo­wa­nych mon­ta­ży, po­ka­zu­ją­cych prze­ło­mo­we dla kina ob­ra­zy.

Nie moż­na nie wspo­mnieć o od­śpie­wa­nych na ży­wo no­mi­no­wa­nych pio­sen­kach. Każ­dy wy­ko­naw­ca był na swój spo­sób zna­ko­mi­ty. Pha­rell Wil­liams po­rwał wszyst­kich do tań­ca w rytm „Ha­ppy”, Ka­ren O za­pew­ni­ła chwi­lę re­flek­sji prze­ślicz­ną „The Moon Song” z fil­mu „Ona”, U2 jak zwy­kle udo­wod­ni­li swą wiel­kość, a Idi­na Men­zel, śpie­wa­jąc „Let It Go” (choć nie­co drżą­cym gło­sem), po­ka­za­ła jak wspa­nia­łą ma ska­lę.
I wresz­cie o sta­tu­et­kach. Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi, na­gro­da dla naj­lep­sze­go ak­to­ra dru­go­pla­no­we­go po­wę­dro­wa­ła do Ja­re­da Leto, na­gro­dzo­ne­go tak­że Zło­tym Glo­bem. Tro­chę szko­da, że nie do Bar­kha­da Abdi za „Ka­pi­ta­na Phil­lip­sa”, ale to zro­zu­mia­łe — Leto po­świę­cił się dla swej roli w „Wi­taj w Klu­bie” fizycz­nie, a Aka­de­mi­cy to lu­bią.
Ko­stiu­my i cha­rak­te­ry­za­cja rów­nież bez więk­szych za­sko­czeń. „Wiel­ki Gats­by” zde­cy­do­wa­nie za­słu­gi­wał na na­gro­dę za stro­je, a w tak wą­skiej ka­te­go­rii jak cha­rak­te­ry­za­cja „Wi­taj w Klu­bie” zda­wa­ło się oczy­wi­stym fa­wo­ry­tem.

Za­sko­cze­niem jest brak na­gro­dy dla „Koń by się uśmiał” Di­sneya w ka­te­go­rii naj­lep­sza krót­ko­me­tra­żo­wa ani­ma­cja. W grun­cie rze­czy to do­brze, bo to za­wsze ja­kaś od­mia­na, a zwy­cię­ski „Pan Hu­blot” wy­glą­da in­te­re­su­ją­co i sym­pa­tycz­nie.
Di­sney oczy­wi­ście od­ro­bił stra­tę, zgar­nia­jąc sta­tu­et­kę dla naj­lep­szej peł­no­me­tra­żo­wej ani­ma­cji, czy­li „Kra­iny Lodu”. Szko­da, że ozna­cza to po­raż­kę Miy­aza­kie­go i jego „Ka­ze Ta­chi­nu”, ale mó­wi się: „trud­no”.
Na­gro­da za efek­ty spe­cjal­ne za­słu­że­nie po­wę­dro­wa­ła do „Gra­wi­ta­cji”. W po­rów­na­niu z po­zo­sta­ły­mi no­mi­no­wa­ny­mi, tu­taj te efek­ty sta­ły na naj­wyż­szym po­zio­mie.
Krót­ko­me­tra­żo­wy film ak­tor­ski ("Hel­liu­m”), krót­ko­me­tra­żo­wy do­ku­ment (”The Lady in Num­ber 6: Mu­sic Sa­ved My Li­fe­”) oraz dłu­go­me­tra­żo­wy do­ku­ment (”20 Feet From Star­do­m”) to fil­my, któ­re wy­glą­da­ją dość cie­ka­wie i ty­po­wo osca­ro­wo (nie czu­ję, że ry­mu­ję).
Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi, „Wiel­kie Pięk­no” otrzy­ma­ło Osca­ra dla naj­lep­sze­go fil­mu nie­an­glo­ję­zycz­ne­go. Mimo to bar­dzo szko­da „Po­lo­wa­nia” z Mad­sem Mik­kel­se­nem.

Naj­lep­szy dźwięk i mon­taż dźwię­ku dla „Gra­wi­ta­cji” — i znów zde­cy­do­wa­nie za­słu­że­nie, bo to bar­dzo do­pra­co­wa­ny ele­ment tego fil­mu.
Nie­zmier­nie cie­szy mnie Oscar dla Lu­pi­ty Ny­on­g’o. Raz, że jej rola w „Znie­wo­lo­nym” by­ła zna­ko­mi­ta i wie­lo­wy­mia­ro­wa, a dwa, że to jej de­biut w dłu­gim me­tra­żu. Au­ten­tycz­ne wzru­sze­nie, z ja­kim od­bie­ra­ła sta­tu­et­kę, po­tra­fiło za­krę­cić łez­kę w oku.
Na­gro­dy za zdję­cia i mon­taż po­wę­dro­wa­ły do „Gra­wi­ta­cji”. Po raz ko­lej­ny, jak naj­bar­dziej się na­le­ża­ło — za prze­pięk­ne, dłu­gie uję­cia i bar­dzo kon­se­kwent­ne, płyn­ne ich po­łą­cze­nie.
Ko­lej­na na­gro­da dla „Wiel­kie­go Gats­by­’e­go” — za nie­sa­mo­wi­tą, peł­ną prze­py­chu sce­no­gra­fię. Jak naj­bar­dziej zga­dzam się z ta­kim wy­bo­rem.
Naj­lep­sza ścież­ka dźwię­ko­wa to ko­lej­na na­gro­da dla „Gra­wi­ta­cji”. Wspo­mi­na­łem już przy oka­zji re­cen­zji, że to zna­ko­mi­cie skom­po­no­wa­na mu­zy­ka, któ­ra wspa­nia­le two­rzy na­strój i moc­no wpły­wa na od­biór fil­mu.

Wy­bór „Let It Go” na naj­lep­szą pio­sen­kę jest nie­co kon­tro­wer­syj­ny i za­rzu­ca się, że jest to pio­sen­ka ma­ło in­no­wa­cyj­na, ty­po­wo fil­mo­wa. Zgo­da, nie jest szcze­gól­nie no­wa­tor­ska, ale wpa­da w ucho, po­ru­sza i słu­cha się jej nie­zwy­kle przy­jem­nie. A o to cho­dzi.
I wresz­cie na­gro­dy naj­waż­niej­sze. Naj­lep­sze sce­na­riu­sze dla „Znie­wo­lo­ne­go” oraz fil­mu pt. „O­na” (jak to się kosz­mar­nie od­mie­nia, trze­ba sto­so­wać sztucz­ki). „O­na” wy­da­wa­ła się pew­nia­kiem od sa­me­go po­cząt­ku, na­to­miast „Znie­wo­lo­ny” miał po­waż­nych kon­ku­ren­tów w swej ka­te­go­rii, ale to prze­pięk­ny, po­ru­sza­ją­cy, bar­dzo do­brze na­pi­sa­ny film i cie­szę się z na­gro­dy dla nie­go.
Ko­lej­na kon­tro­wer­syj­na de­cy­zja Aka­de­mi­ków, czy­li na­gro­da dla Cu­aró­na za re­ży­se­rię „Gra­wi­ta­cji”. Za­rzu­ca się te­mu ob­ra­zo­wi, że nie jest fil­mem szcze­gól­nie od­kryw­czym pod wzglę­dem fa­bu­lar­nym. Nie do koń­ca się z tym zgo­dzę (bo ma bar­dzo pięk­ną wy­mo­wę), ale zu­peł­nie abs­tra­hu­jąc — trze­ba od­róż­nić re­ży­se­rię od sce­na­riu­sza. Bo pod wzglę­dem re­ali­za­cyj­nym, „Gra­wi­ta­cja” jest fil­mem do­pię­tym na­praw­dę na ostat­ni gu­zik i bar­dzo do­kład­nie prze­my­śla­nym. Cu­arón jak naj­bar­dziej za­słu­że­nie ode­brał swo­ją sta­tu­et­kę.
Cate Blacn­hett naj­lep­szą ak­tor­ką — i świet­nie, to ab­so­lut­nie ge­nial­na ar­tyst­ka z wiel­ką kla­są. Le­onar­do Di­Ca­prio mu­siał zaś po raz ko­lej­ny obejść się sma­kiem (bied­ny), a na­gro­dę sprzed nosa zwi­nął mu Ma­tthew Mcco­nau­ghey — w koń­cu schudł do roli. Ale od­kła­da­jąc żar­ty na bok, mó­wi się, że stwo­rzył ab­so­lut­nie fan­ta­stycz­ną kre­ację, więc nie ma co mu tej na­gro­dy od­ma­wiać.
I wresz­cie na­gro­da dla naj­lep­sze­go fil­mu. Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi po­wę­dro­wa­ła do wspa­nia­łe­go „Znie­wo­lo­ne­go”. Ra­dość, z ja­ką twór­cy od­bie­ra­li sta­tu­et­kę by­ła au­ten­tycz­nie uro­cza.
Na ko­niec drob­na sta­ty­sty­ka. Naj­wię­cej sta­tu­etek zgar­nę­ła „Gra­wi­ta­cja” (aż 7 na 10), na­stęp­nie „Wi­taj w klu­bie” (3 na 6) i „Znie­wo­lo­ny” (3 na 9). Wiel­kim prze­gra­nym oka­za­ło się „A­me­ri­can Hu­stle” (żad­nej na­gro­dy na aż 10 no­mi­na­cji).

„Go­dzil­la” na zwia­stu­nie

„Go­dzil­la” wcho­dzi do kin już za dwa i pół mie­sią­ca, a tym­cza­sem uka­zał się ko­lej­ny zwia­stun ame­ry­kań­skiej in­ter­pre­ta­cji le­gen­dar­ne­go ja­poń­skie­go po­two­ra.

Wszyst­ko zda­je się wska­zy­wać na to że Go­dzil­la wresz­cie do­sta­nie wi­do­wi­sko na mia­rę XXI wie­ku, cze­go Wam i so­bie ży­czę. Tro­chę draż­ni mnie w zwia­stu­nie wy­raź­na prze­sa­da, z ja­ką Cran­ston wy­po­wia­da swo­ją kwe­stię. Zwy­kle jed­nak mam tak, że coś mi nie brzmi na zwia­stu­nie, a w fil­mie jest już w po­rząd­ku, więc pó­ki co wstrzy­mu­ję się z opi­nią i zwy­czaj­nie cze­kam.

Ko­lej­ny zwia­stun „Ju­pi­ter: In­tro­zni­za­cja”

Ro­dzeń­stwo Wa­chow­skich, po bar­dzo uda­nej współ­pra­cy z Ty­kwe­rem i po­wsta­łym z niej wspa­nia­łym „A­tla­sie Chmur”, wra­ca­ją do wła­snych pro­jek­tów i przy­go­to­wu­ją film scien­ce­-fic­tion „Ju­pi­ter: In­tro­ni­za­cja”. Oto jego naj­now­szy zwia­stun:

Do­brych fil­mów z ga­tun­ku spa­ce ope­ra ni­gdy nie za wie­le i mam na­dzie­ję, że ten, je­śli nie wnie­sie cze­goś do ga­tun­ku, to cho­ciaż bę­dzie do­brym, przy­jem­nym ki­nem roz­ryw­ko­wym.

Nowy zwia­stun fil­mu „Mup­pe­ty: Poza pra­wem”

Mup­pe­ty po­now­nie opa­nu­ją kina już w tym mie­sią­cu, a na kil­ka ty­go­dni przed pre­mie­rą, przy­po­mi­na­ją o so­bie w prze­śmiesz­nym, na­pa­ko­wa­nym ak­cją i do­brym hu­mo­rem zwia­stu­nie.

Cze­kam!

Bę­dzie pią­ty „Sh­rek”

Za­rze­ka­no się, że skoń­czy się na czte­rech czę­ściach, ale prze­cież nie za­bi­ja się kury, zno­szą­cej zło­te jaj­ka. Ni­ko­go więc chy­ba nie zdzi­wi, że po­wsta­nie rów­nież pią­ty „Sh­rek”. Przy­naj­mniej tak wy­ni­ka z wy­po­wie­dzi pre­ze­sa Jef­freya Kat­zen­ber­ga, pre­ze­sa Dre­am­works Ani­ma­tion:

Chce­my tro­chę od­po­cząć od te­ma­tu, ale mo­że­cie być pew­ni, że po­sta­nie ko­lej­ny roz­dział hi­sto­rii o Shre­ku. Jesz­cze nie skoń­czy­li­śmy, a co naj­waż­niej­sze, on rów­nież nie.

„Sh­rek” za­czął ro­bić się co­raz słab­szy po dru­giej, moim zda­niem naj­lep­szej czę­ści. Czy pią­ta część bę­dzie do­bra? O tym prze­ko­na­my się za ja­kiś czas.

HI­SHE: „Bat­man: Po­czą­tek”

Eki­pa „How It Should Have En­ded” się­gnę­ła tym ra­zem po pierw­szy film z No­la­no­wej se­rii o Bat­ma­nie. Oto efek­ty ich pra­cy:

Uwiel­biam ich hu­mor.

SE­RIA­LE

Nad­bie­ga Flash

Po­ka­za­no część stro­ju, jaki przy­wdzie­je Grant Gu­stin w se­ria­lu „Flash”. Oto zdję­cie:

(klik­nij, aby po­więk­szyć))

Wy­glą­da cał­kiem nie­źle, po­mi­ja­jąc zbęd­ną część na bro­dzie. Ła­two by­ło ten strój ze­psuć i cie­szę się, że tego unik­nię­to.

KO­MIK­SY

Okład­ki 3D po­wró­cą we wrze­śniu

Był re­start, rok póź­niej spoj­rze­nie na to co by­ło pięć lat wstecz, na­stęp­nie nu­me­ry po­świę­co­ne czar­nym cha­rak­te­rom, a w tym roku cze­ka nas spoj­rze­nie w przy­szłość. Wrze­śnio­we nu­me­ry ko­mik­sów od DC bę­dą sta­no­wić roz­sze­rze­nie ty­go­dni­ka „Fu­tu­re­’s End” i sku­pią się na tym, co mo­że wy­da­rzyć się w uni­wer­sum za pięć lat. A po­nie­waż trój­wy­mia­ro­we okład­ki z ze­szłe­go roku oka­za­ły się du­żym suk­ce­sem (ko­mer­cyj­nym), wy­daw­nic­two za­mie­rza po raz ko­lej­ny je wy­ko­rzy­stać.
Co­rocz­ne wrze­śnio­we wy­da­rze­nia to po­mysł do­bry, choć, jak za­zwy­czaj w tego typu przed­się­wzię­ciach bywa, ra­czej pod wzglę­dem ko­mer­cyj­nym niż ar­ty­stycz­nym. Spoj­rze­nie pięć lat w przy­szłość za­po­wia­da się jed­nak in­te­re­su­ją­co i już cza­ję się na kil­ka ko­mik­sów. Z trój­wy­mia­ro­wą okład­ką, rzecz ja­sna.